ઓચિંતુ કોઇ મને રસ્તે
મળે, ને ધીરેથી પૂછે કે કેમ છે…
આપણે તો કહીએ કે દરિયાશી મૌજમાં, ને ઉપરથી કુદરતની રહેમ છે…
આપણે તો કહીએ કે દરિયાશી મૌજમાં, ને ઉપરથી કુદરતની રહેમ છે…
ફાટેલા ખિસ્સા ની આડમાં
મુકી છે અમે છલકાતી મલકાતી મૌજ…
એકલો હોઉ ઊભો ને તોય હોઉ મેળામાં, એવું લાગ્યા કરે છે મને રોજ..
એકલો હોઉ ઊભો ને તોય હોઉ મેળામાં, એવું લાગ્યા કરે છે મને રોજ..
તાળુ વસાય નહિ એવડી
પટારીમા, આપણો ખજાનો હેમ ખેમ છે…
આપણે તો કહિયે કે દરીયાશી મૌજ મા, ને ઉપરથી કુદરતની રહેમ છે…
આપણે તો કહિયે કે દરીયાશી મૌજ મા, ને ઉપરથી કુદરતની રહેમ છે…
આંખોના પાણી તો આવે ને
જાય… નહીં અંતરની ભીનાશ થાતી ઓછી…
વધ-ઘટનો કાંઠો રાખે હિસાબ… નથી પરવશ સમંદર ને હોતી…
વધ-ઘટનો કાંઠો રાખે હિસાબ… નથી પરવશ સમંદર ને હોતી…
સૂરજ તો ઉગીને આથમિયે
જાય… મારી ઉપર આકાશ એમ-નેમ છે…
આપણે તો કહિયેકે દરીયાશી મૌજ મા, ને ઉપરથી કુદરતની રહેમ છે…
આપણે તો કહિયેકે દરીયાશી મૌજ મા, ને ઉપરથી કુદરતની રહેમ છે…
Original
Poem by Dhruv Bhatt
कोई किसी मोड पर अचानक मिल जाए और धीरे से पुछे कैसे हो?
हम तो कह दे कि, दरिया से मौज है और ऊस पर कुदरत की रहमत है।
टूटी सी जेब में मेने रखी है छलकती मुस्कुराती अपनी मस्ती,
अकेला ख़डा हुं पर रोज लगता मुझे है जैसे वहां हो पूरी बस्ती ,
तालाचाबी में बंध ना हो पाए ऍसी संदूक में अपना खजाना सलामत है,
हम तो कह दे कि, दरिया से मौज है और ऊस पर कुदरत की रहमत है।
आखोंमे पानी तो रहेता है आता - जाता, अंदर नमी कम नही होती,
तट कम ज्यादा का रखता हिसाब, समंदर को परवाह नही होती,
सुरज उगता है ओर डूब भी जाता है, हमारा आकाश उपर मौजुद है,
हम तो कह दे कि, दरिया से मौज है और ऊस पर कुदरत की रहमत है।
Original
Poem by Dhruv Bhatt
Translated
in Hindi by Vipul K. Bhatt
कोई टिप्पणी नहीं:
एक टिप्पणी भेजें